“Любоў і адданасць сваёй справе” Наталля Галавій (Маларыцкі раён)

Любоў і адданасць сваёй справе, стараннасць і карпатлівая штодзённая праца, майстэрства і прафесіяналізм… Усё пералічанае адносіцца і да Наталлі Галавій, якая цяпер шчыруе метадыстам  Маларыцкага  раённага метадычнага цэнтра культуры. У яе працоўнай кнізе толькі адзін запіс аб прыёме на работу. Ён быў зроблены 1 жніўня 1982 года, калі малады спецыяліст прыехаў на першае месца працы.

– Што тут утойваць: люблю сваю справу, – гаворыць На­тал­ля Сямёнаўна. – Ганаруся тым, што культуры раёна ад­дала ўжо больш як 39 гадоў свайго жыцця. Яны праляцелі так хутка. Аднак цяпер зусім не шкадую, што сваё жыццё звязала  менавіта з культурай і з Маларытчынай. 

Наталля Галавій  яшчэ ў шос­­­тым-сёмым класе цвёрда вы­­рашыла, што звяжа жыццё толь­кі з мастацтвам.

– Дык у мяне,  здаецца,  іншага вы­бару і не было, – усміхаецца На­талля Сямёнаўна. – Бацькі не пры­мушалі. Сама цягнулася да сцэны. У гэтым у мяне бы­­ла нейкая ўнутраная патрэ­ба. Магчыма, так імкнулася сцвер­дзіцца, звярнуць на сябе ўвагу. Безумоўна, марыла пра вялікую сцэну, у нейкі час нават хацела стаць артысткай ці спявачкай. Думаю, што задуманае ў нейкай ступені ўсё ж такі збылося: ужо амаль 30 гадоў выступаю ў складзе народнага ансамбля народнай песні “Рыцкі куфэрак” (ГДК). Зрэшты, вытокі – у школьным хоры, у якім спявала больш за пяць гадоў. Ён якраз і стаў тым падмуркам, які дапамог шырока раскрыць крылы таленту.

Родам Наталля Галавій з в. Астрамечава Брэсцкага раёна. Яна вырасла ў сям’і настаўнікаў. Бацька, Сямён Маісеевіч, у мясцовай школе вы­кладаў беларускую і рускую мову і літаратуру, а маці, Воль­га Макараўна, – фізіку і ма­тэматыку. У сям’і пастаянна гучала музыка. Бацькі вы­датна ігралі на многіх музыч­ных інструментах, часта на кан­цэртах выступалі дуэтам. Асаб­ліва ім удаваліся нумары, дзе бацька іграў на мандаліне, а маці – на гітары. Кожнае та­кое выступленне праходзіла “на біс”.

–Мой бацька кіраваў сама-дзейным школьным,  а таксама  і калгасным хорам, – гаворыць Наталля Сямёнаўна. – У вуч­нёўскім хоры я спявала з 3 ці 4 класа. Нашы выступленні карысталіся папулярнасцю ў мясцовых жыхароў. Спяваць у хоры мне было і ганарова,  і адказна. На рэпетыцыі заўсёды спяшалася з задавальненнем і іскрынкамі радасці ў вачах. Хор даваў зарад бадзёрасці, яркія і незабыўныя эмоцыі. Я была не толькі спявачкай. Пад­час выступленняў са сцэны часта чытала і вершы на памяць. Вось так з музыкай і песнямі непрыкметна пра­ходзіла маё дзяцінства. Га­лоўнае, што мне гэта падабалася, я жыла творчасцю.

У мясцовай школе Наталля Галавій скончыла восем кла­саў. Паколькі ўстанова аду­кацыі была васьмігадовай, то далей вучобу неабходна бы­ло працягваць у суседняй вёсцы. Гэта цяпер дзяцей пад­возяць на вучобу. Раней жа ва ўстанову адукацыі і назад кож­­ны дзень неабходна было ў любое надвор’е дабірацца пеш­шу ці на веласіпедзе. За шчасце было, калі нехта падвязе на машыне.

– На сямейным савеце было прынята рашэнне, што ў 9 і 10 класе я буду вучыцца ў Бара­навічах, а жыць у цёткі Валянціны, роднай мамінай сястры, – успамінае Наталля Сямёнаўна. – Так я трапіла ў СШ №13 г.Баранавічы.  Тут таксама прымала актыўны ўдзел у школьных мерапрыемствах: спявала, была вядучай. Яшчэ ў дзявятым класе вызначылася,  што буду паступаць толькі ў Мінскі інстытут культуры,  каб набыць спецыяльнасць “Культурна-асветніцкая дзейнасць, арганізацыя і методыка клубнай работы”. Экзамены ў ВНУ здала на выдатна. Асабліва мяне пахваліла камісія, якая прымала творчы экзамен.

Падчас вучобы Наталля Галавій працягвала жыць твор­часцю і сцэнай. Без яе ўдзе­лу не абыходзілася ні адно студэнцкае выступленне. Умела і цікава два гады яна ар­ганізоўвала вольны час аднакурснікаў у студэнцкім атрадзе ў Малдавіі.

На першае месца працы маладога спецыяліста накіравалі ў Маларыту. Тут Наталля Галавій спачатку працавала метадыстам, а пасля – на пасадах  дырэктара метадычнага цэнтра, цэнтралізаванай клубнай сістэмы, раённага цэнтра культуры.

– Наталля Сямёнаўна, амаль 27 гадоў вы былі на кіруючых пасадах. Якія пытанні імкнуліся вырашыць найперш?

– На працягу многіх гадоў займалася забеспячэннем і рэалізацыяй культурнай палі­тыкі на тэрыторыі раёна, выкананнем асноўных паказчыкаў дзяржаўнай праграмы “Культура Беларусі”. Прыярытэтны накірунак дзей­­насці клубных ус­таноў раёна – захаванне і прапаганда аўтэнтычнай спадчы­ны,  народнай творчасці і фаль­­клору. Рада, што была ар­­­га­нізатарам удзелу творчых калектываў раёна ў такіх абласных, рэспубліканскіх і між­народных мерапрыемст­вах, як міжнародны фестываль мастацтваў “Славянскі базар” у Віцебску,  міжнародныя фесты­валі фальклору “Берагіня” ў Гомельскай вобласці і ў г.Луцку, у рэспубліканскім фес­тывалі нацыянальных культур “Суквецце культур” у г.Гродна, удзе­лу калектываў у замежных культурных мерапрыемствах ва Украіне, Польшчы, Славакіі. Усё гэта дало магчымасць набыць пэўны прафесійны вопыт, а таксама – натхненне і стымул для стварэння і рэалізацыі новых творчых ідэй.

Значная ўвага, як расказвала Наталля Галавій,   удзялялася падтрымцы і раз­віццю сельскай культуры раёна, якую ад­рознівае народны каларыт і традыцыйнасць. Папулярнасцю ў мясцовых жыхароў карыстаюцца святы вёсак, адноўленыя народныя абрады “Шчодрыкі”, “Масленіца”, “Купалле”… На працягу амаль 20 гадоў на тэрыторыі раёна паспяхова праходзіць агляд-конкурс абрадавага фальклору “Спадчына зямлі маларыцкай”, які дэманструе багатую традыцыйную абрадавую культуру, промыслы і рамёствы, якія захаваліся і бытуюць у рэгіёне.

Яшчэ адзін накірунак дзей­насці быў звязаны з павышэн­нем прэстыжу прафесіі культ­ра­ботніка, замацаваннем спе­­цыялістаў на працоўных месцах, прапагандай перадавога вопыту работы, забес­пячэннем разнастайнасці форм ар­гані­зацыі вольнага ча­­су на­сельніцтва,  увядзеннем у практыку новых відаў культурных паслуг,  якія адпавядалі су­часным патрабаванням.

–Што вам надавала сілы ў працы?

–Усведамленне важнасці і неабходнасці справы, якой займалася. А яшчэ – багатая народная культура.  У ёй  бя­ру сілы. Народная культура з’яўляецца невычэрпнай кры­нiцай дабрынi, любовi i павагi да роднага краю і людзей. Моцы надае  яшчэ і тое, што ўмею радавацца чужому поспеху і нікому не зайздрошчу, пазітыўна гляджу на тое, што адбываецца навокал.

–Калі, на ваш погляд, можна дасягнуць пэўных вынікаў у працы?

–Лічу, што кожны павінен працаваць сумленна, каб не было адчування, што нечага не зрабіў. Любая праца дасць вынік, калі жыць ёю, укладваць у яе самога сябе, сваю душу, уменні. Можна многага дасягнуць, калі ёсць жаданне, пастаўлена пэўная  жыццёвая мэта. Нельга апускаць рукі перад першай перашкодай.

–Наталля Сямёнаўна, што б вы пажадалі калегам напя­рэдадні Дня работнікаў культуры?

– Усіх работнікаў культуры раёна хачу павіншаваць з пра­фесійным святам, пажадаць ім сібірскага здароўя,  каўказскага даўгалецця, творчага натхнення, цярпення ў пераадоленні цяжкасцей, энер­гіі і вопыту ў рэалізацыі творчых праектаў, а таксама шчасця,  дабрабыту і цудоўнага святочнага настрою! Няхай спадарожнічаюць вам прызнанне і падзяка гледачоў і наведвальнікаў.

Мікалай  НАВУМЧЫК.