Дзівосны свет Людмілы Астапук з Чарнян (Маларыцкі раён)

Нездарма кажуць, што таленавіты чалавек – таленавіты ва ўсім. Менавіта так можна сказаць і пра жыхарку аграгарадка Чарняны Людмілу Астапук. Людміла Сцяпанаўна – асоба шматгранная, у яе надзвычай тонкае адчуванне прыгожага, далікатная і трапяткая душа, якая дапамагае жанчыне  адкрываць свой дзівосны свет чароўных вобразаў, фарбаў і рэчаў.

Людміла Сцяпанаўна працуе ў розных тэхніках дэкаратыў­на-прыкладнога мастацтва – гэта пляценне з газетнай паперы, роспіс па шкле, пэчворк, або абрэзкавае шыццё, а яшчэ яна плануе асвоіць тэхніку макрамэ і батыку. Акрамя таго гэтая надзвычай прыгожая жанчына вельмі добра танцуе – па адукацыі Людміла харэограф, а яшчэ спявае ў народным ансамблі народнай песні «Чарняначка». Усе гэтыя захапленні не перашка­джаюць Людміле Сцяпанаўне  быць цудоўнай гаспадыняй, клапатлівай маці траіх дзяцей і маладой бабуляй, якая вельмі любіць песціць сваю двухгадовую ўнучку Кацярынку.   

З рукадзельніцай Людмілай мы сустрэліся ў Чарнянскай сельскай бібліятэцы, дзе і ладзілася выстава яе арыгінальных работ пад назвай «Рукатворныя вырабы». Гледзячы на далікатныя кошыкі, скарбонкі, кашпо,вазачкі, та­леркі, ніколі не здагадаешся, што нарадзіліся яны са звычайнай газетнай паперы. Асабліва ўражвае шыкоўны дэкаратыўны стол для піцця кавы альбо  гарбаты, а ад велікоднай курачкі ўвогуле вачэй не адвесці. Нават не верыцца, што ўсю гэтую прыгажосць можна стварыць са звычайнай паперы, настолькі дасканалыя вырабы.

– Займаюся пляценнем не так і даўно, – тлумачыць Людміла Сцяпанаўна. – Аднойчы ў кнігарні мне на вочы трапілася кніга,  у якой і расказвалася пра розныя тэхнікі дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва. Прачытала, паспрабавала зрабіць нешта сваё. Праўда, першы выраб – скарбонка – у мяне не вельмі атрымаўся. Практыка і час дапамаглі авалодаць тонкасцямі рамяства. Два гады таму я зарэгістравалася як рамесніца.

Вырабы, створаныя майст­равітымі рукамі Людмілы Астапук, карыстаюцца папулярнасцю. Падчас велікод­нага кірмашу маларытчане купляюць плеценыя вазачкі ў форме курачкі, у якія кладуць размаляваныя яйкі, бяруць кошыкі, шкатулкі. Некаторыя спецыяльна просяць Людмілу Сцяпанаўну пад заказ змайстраваць тую ці іншую рэч.

– Колькі часу патрэбна, каб сплесці вазу? – пытаюся ў рукадзельніцы.

– Тыдзень, можа, нават і больш, – удакладняе Людміла Сцяпанаўна. – Сам працэс пляцення даволі працаёмкі. Я спачатку падрыхтоўваю ма­тэрыял, для трубачак вы­карыстоўваю спецыяльную газетную паперу, якую набываю ў Мінску. Звычайная газета не падыдзе па той прычыне,  што не дазволіць мне пафарбаваць выраб у светлыя, пяшчотныя колеры. Далей скручваю адпаведных памераў трубачкі, майструю каркас,  усё потым пакрываю грунтоўкай. Словам, на ўсе падрыхтоўчыя работы траціцца дзень,  і толькі ўвечары пачынаю шчыраваць над будучым вырабам. Напрыклад, вось на гэты столік для кавы пайшло некалькі тыдняў.

Людміла Сцяпанаўна не толькі пляце з паперы, але і прыгожа малюе на шкле, талерках, бутэльках, келіхах. Калі яе дачушка выходзіла замуж, Людміла Сцяпанаўна для маладых уласнымі рукамі распісала бакалы. Надзвычай прыгожа атрымліваецца і распісаны посуд, які ўпры­гожыць любы святочны стол і будзе арыгінальным падарункам на юбілей ці дзень нара­джэння. Вельмі арыгінальныя ў Людмілы і маляваныя на шкле карціны. Напрыклад, яе работа «Жар-птушка» зачароўвае сваёй далікатнай дасканаласцю ліній, палітрай фарбаў і вобразнасцю.

У Людмілы Сцяпанаўны са­­праўды залатыя рукі,   за што яна ні возьмецца,  атрым­ліваюцца шыкоў­ныя рэчы. Захапляец­ца рукадзельніца і пэчворкам, альбо абрэзкавым шыццём. На днях пашыла сімпатычную навалачку для падушкі. Словам, усе вырабы чараўніцы-рукадзельніцы выпраменьваюць неверагодную энергетыку цеплыні і пазітыву, якія перадаліся Людміле Сцяпанаўне ў спадчыну ад яе майстравітай бабулі Еўдакіі Цімафееўны.

Кацярына Яцушкевіч.